890FXA-UD7 kontra CrossHair IV Formula z X6 1090T - czy AMD walczy?

Niedługo po debiucie Intel Core i7 980X EE AMD wdarło się również na rynek procesorów sześciordzeniowych. Powstała pod dużą presją seria jest łabędzim śpiewem architektury K10.5, ale tegoroczna Fusion, a także mikroarchitektura nowej generacji, obiecana na 2011 rok przez Bulldozera, wciąż mogą sprawić Intelowi niemiłe niespodzianki.

Thubana można bez przesady nazwać gigantem, ponieważ (przypuszczalnie) monolityczny układ scalony z 904 milionami tranzystorów ma powierzchnię podłogi 346 mm2. Przypuszczalnie dlatego, że AMD nie ogłosiło oficjalnie liczby tranzystorów, nie ma wątpliwości, że modele Phenom II X45 z technologią produkcyjną 6 nm SOI nie są w stanie uszczuplić serii Intel Core i7 pod względem mocy na milimetr kwadratowy i liczby tranzystorów.

Każdy z rdzeni Thuban może być zarządzany z 512 KB pamięci podręcznej drugiego poziomu i współużytkowanej 6 MB pamięci podręcznej trzeciego poziomu. W tym momencie możemy niestety słusznie założyć, że jesteśmy „jedynie” przeciwni prostemu rozszerzeniu Phenom X4. Jest prawdopodobne, że fizyczne parametry chipa zapobiegną wzrostowi L3, a jego wskaźniki zużycia zapobiegną zwiększeniu prędkości pamięci podręcznej i HyperTransportu. Mówiąc najprościej, rdzenie procesorów Thuban są obsługiwane przez czterordzeniowe magistrale danych Deneb, co nie jest do końca optymalnym stanem, praktycznie niosąc problemy ze skalowaniem wydajności.

Główną zaletą sześciordzeniowych procesorów Phenom jest wyraźnie ich szeroka kompatybilność. Wbudowany kontroler pamięci DDR2, DDR3 i obsługa Socket AM2 +, AM3 pomagają utrzymać jak najwięcej użytkowników w firmie w przypadku przyszłej rozbudowy systemu. Patrząc nieco w przyszłość, dzięki architekturze AMD Bulldozer, obudowa AM3 jest szczególnie atrakcyjna dla tych, którzy planują stworzyć naprawdę ponadczasową konfigurację.

Technologia Turbo Core, która pojawia się w procesorach opartych na technologii Thuban, podobnie jak rozwiązanie Turbo Boost firmy Intel, jest formą automatycznego dostrajania. AMD rozwiązało ten problem, ładując 3 rdzenie lub mniej, a pozostałe 3 rdzenie będą bezczynne, co oznacza, że ​​jego częstotliwość spadnie do 800 MHz. Zaoszczędzona w ten sposób energia może być wykorzystana na pracujące rdzenie przy pewnym napięciu i zwiększeniu taktowania. Wzrost zegara zależy zatem od obciążenia procesorów, do 500 MHz.

Phenom II X6 1090

W praktyce procedura Turbo Core może czasem wpaść we własną pułapkę. Programy działające na jednym lub dwóch wątkach niekoniecznie oznaczają, że inne rdzenie procesora są bezczynne. Aplikacje działające w tle systemu operacyjnego często zapobiegają przetaktowaniu. Według pomiarów Anandtech, Phenom II X6 1090T spowodował wzrost wydajności o około 2-10 procent.

Dzięki warstwie izolacyjnej o niskiej stałej k (niskiej k) zastosowanej w Thuban, ilość prądu upływu została znacznie zmniejszona i równolegle dokonano zmiany skokowej. Nazwa nowej wersji to E0. AMD zdecydowanie radzi sobie w tym momencie dobrze, ponieważ taktowanie najszybszego procesora sześciordzeniowego jest tylko o 200 MHz niższe niż najszybszego procesora czterordzeniowego, Phenom II X4 965 BE, podczas gdy oba są w 125-watowym Klasa mocy TDP. Dzięki ulepszeniom, pomimo szerokości pasma 45 nm, znacznie wzrosła wydajność energetyczna.